Deze sector maakt deel uit van de Maginotlinie langs de Frans-Italiaanse grens. In de Eerste Wereldoorlog had Italië na lang aarzelen voor de Geallieerde zijde gekozen, maar na afloop van de oorlog was men ontevreden over de toegezegde annexaties van grensgebieden. In 1925 kwam Mussolini in Italië als dictator aan de macht. Naast zijn koloniale aspiraties had Mussolini ook zijn zinnen gezet op een deel van Zuid-Frankrijk. Hij zocht steeds meer toenadering met nazi-Duitsland en in november 1937 sloot Italië zich aan bij het Anti-Kominterpact tussen Duitsland en Japan. In mei 1939 tekende Italië het Stahlpakt, een vriendschapsverdrag met nazi-Duitsland.
De toenemende vijandigheid van het buurland baarde Frankrijk veel zorgen en dit resulteerde in de bouw van artillerie- en infanterie-ouvrages. Dicht langs de grens werden voorposten gebouwd voor de verdediging in de eerste lijn en de bergpassen die alleen met infanterie te bereiken waren.

Doordat de winters lang en streng waren, ging de bouw erg langzaam en waren veel ouvrages in mei 1940 onafgebouwd. Niettemin bewees de Maginotlinie in het Alpengebied zijn waarde; op 10 juni 1940 verklaarde Italië de oorlog aan Frankrijk, maar er werden nauwelijks resultaten geboekt. Dit kwam enerzijds door de slechte voorbereiding van het Italiaanse leger; anderszijds duurde de strenge winter met al zijn problemen tot ver in juni.

In deze sector lagen twee belangrijke aanvalsroutes. De eerste kwam van de kleine St. Bernhardpas en ging richting Bourg-St-Maurice het lange dal van de Tarentaise in. Hier werden twee infanterie-ourvrages gebouwd, die gesteund werden door oudere forten en artilleriebatterijen.
De andere route kwam vanaf de Col de Mont Cenis en ging richting Modane het dal van de Maurienne in. Een aanval in dit gebied lag voor de hand en daarom werden er vijf artillerie-ouvrages gebouwd.